Beste collega's intensivisten,

Na een lang en moeizaam parcours is de vernieuwde reanimatienomenclatuur gepubliceerd in het Staatsblad van 18.10.2012.
Wij danken dan ook alle betrokkenen die gedurende jaren in talrijke vergaderingen artikel 13 van het RIZIV hebben geanalyseerd en herschreven.

Het uitgangspunt van de werkgroep was: 

1. Een betere honorering toekennen aan intensivisten.
2. De exponentiële groei van de niet-invasieve monitoring tegengaan.
3. Het oneigenlijke gebruik van de reanimatienomenclatuur beperken. 

Het derde punt is ook in deze nieuwe versie niet volledig verzekerd. Het is praktisch onmogelijk te definiëren welke patiënt al dan niet thuishoort in een intensieve-zorgbed. Goede intensieve geneeskunde probeert ook te anticiperen op mogelijke complicaties.

Door het toekennen van een eigen IZ-nomenclatuur kan men registreren wat binnen en buiten de erkende functies intensieve zorg gebeurt en kunnen gelijkaardige IZ-diensten met elkaar worden vergeleken.

Wij mogen van een goed opgeleide intensivist verwachten dat hij/zij correcte opnamecriteria hanteert en de beschikbare middelen optimaal en efficiënt gebruikt.

Een specifieke IZ-nomenclatuur geeft de intensivist eigen rechten, maar ook eigen plichten.

De niet-invasieve monitoring kende binnen de ziekenhuizen een niet te stuiten jaarlijkse groei (van 300.000 prestaties in 1999 naar 625.000 prestaties in 2011), in tegenstelling tot de andere reanimatieprestaties, die in aantal ongewijzigd zijn gebleven.

Vanaf 1 december 2012 wordt de monitoring buiten de functie Intensieve Zorg enigszins gelimiteerd, maar anderzijds vervalt de beperking “wanneer het gaat om zieken die lijden aan een zo ernstige tijdelijke depressie van een vitale functie dat de dood kan worden gevreesd”.

De specifieke nomenclatuur voor de intensivisten stapt af van de technische prestatie “cardiale monitoring invasief of niet-invasief” en legt meer de nadruk op de intellectuele act “installatie van en continu toezicht binnen een erkende functie intensieve zorg”.

De intensieve geneeskunde is immers geëvolueerd naar een continue behandeling en verzorging van de kritische patiënt door gespecialiseerde artsen en verpleegkundigen binnen een speciale dienst met wettelijke criteria waarbij invasieve technieken zo beperkt mogelijk worden gebruikt.

Wij hopen dat de aanpassingen in artikel 13 een belangrijke stap voorwaarts zullen zijn in een ontplooiing van de intensieve geneeskunde die ten goede komt aan de patiënt, de maatschappij en de arts.

Het bestuurscomité van de Beroepsvereniging Intensieve Zorgen

Bijlage:  Wijzigingen in art. 13